Nibiru veya Marduk geliyormu 3

Babil kayıtlarında Marduk

Biraz titiz ve dikkatli bir inceleme bile, Jüpiter'in göklerde Marduk'u temsil eden gök cismi olmayıp, yalnızca ona 'vekalet' ettiğini anlamaya yeterli. Tıpkı, müdür bir başka yere tayin edilip gittiğinde, onun yerine geçici olarak bakan 'vekil müdür' gibi

www.sarigerme.infowww.sarigerme.info
Şimdi, yeniden 'Nineveh ve Babil Yıldız gözlemcilerinin Raporları' adlı belgeye dönelim ve Zecharia Sitchin'in söz etmediği, ama oldukça kritik önem taşıyan bir başka astronomi kaydına, Marduk'un göklerde izlediği yola ilişkin başka ipuçları veren kısa bir paragrafa göz atalım:

Marduk, ortaya çıktığı anda

Umunpauddu'dur

İki saat (?) yükseldiğinde Sagmigar olur

Meridyen geçişini yaparken de

Nibiru'dur

Burada, Marduk olarak adlandırılan gök cisminin göklerde izlediği yol tarif ediliyor ve farklı konumlarının koordinatlarına eski Sümer diline ait farklı adlar veriliyor. Günümüz Yakındoğu tarihçileri ve bazı Asurbilim uzmanları, bu ifadeleri fazla dikkate bile almadan 'sıradan kayıtlar' olarak görüp rafa kaldırmış durumdalar. Çünkü onlara göre, Marduk bilinmeyen bir gök cismi değil, Jüpiter gezegenine Babil'de verilen ad. Bu büyük yanılgıyı mazur gösterebilecek, kafa karıştıcı ifadeler gerçekten var Mezopotamya yıldız gözlemciliği kültüründe. Ne var ki, biraz titiz ve dikkatli bir inceleme bile, Jüpiter'in göklerde Marduk'u temsil eden gök cismi olmayıp, yalnızca ona 'vekalet' ettiğini anlamaya yeterli. Tıpkı, müdür bir başka yere tayin edilip gittiğinde, onun yerine geçici olarak bakan 'vekil müdür' gibi.

Kritik şaşırtma

Hem Mezopotamya, hem de diğer çoğu antik kültürde, 'Tanrılar' olarak adlandırılan varlıkların her biri, göksel bir karşılığa sahip. Tanrıları temsil ettiği düşünülen gök cisimleri, tıpkı panteon sisteminde (tanrılar hiyerarşisi) olduğu gibi, belli bir önem ve üstünlük sıralaması içinde yer alıyorlar. Sümer astronomi sistemi, bununla da yetinmeyip, her birini gök cisimleriyle özdeşleştirdiği tanrılara, birer de 'kutsal sayı' ithaf ediyor. Buna göre, Mezopotamya panteonunda, 'klasman üstü' diye tanımlayabileceğimiz en büyük tanrı, 'Göklerin Efendisi Anu' ve bu tanrının rakamı 'kutsal 60'. Hemen ardından, Sümerlerin 'dünyanın efendisi' olarak nitelendirdikleri Tanrı Enlil geliyor ve onun da kutsal rakamı, 50. Onu, 40 rakamının sahibi Enki, 30 rakamının sahibi Nanna ve 20 rakamının sahibi Utu izliyor. Anu'yu göklerde temsil eden bir gezegen yok. Enki de belirsiz. Ama Enlil'in göksel karşılığı Jüpiter, Nanna'nin Ay, Utu'nun da Güneş. İşte 'Marduk'un Jüpiter olduğu' yanılgısıyla ilgili kritik şaşırtma da tam bu noktada ortaya çıkıyor:

Hükümet darbesi

Akat İmparatorluğu, bölgenin hakimi haline gelip Sümer'in mirasını devraldığında, bilinmeyen bir nedenle panteon sisteminde bir değişiklik (deyiş yerindeyse bir 'hükümet darbesi') yapma gereği duyuyor ve 'Göklerin Güçlü Tanrısı' olarak seçtikleri Marduk'u, dünyanın da efendisi olarak tanrılar hiyerarşisinin en tepesine, Enlil'in yerine getiriyorlar. Mitolojik soyağacına göre Marduk, Enlil'in hemen altında yer alan Enki'nin oğlu ve kutsal numarası da 10. Babil astronomları, 'göklerdeki gelişmelere göre' durumun değiştiğini, Marduk'un gücü ve yetkiyi eline geçirdiğini ve en büyük efendi olduğunu ileri sürerek, rakam ve sözcük oyunlarına dayalı bir hikaye yaratıyorlar: Buna göre, Marduk, miras hakkı olarak babası Enki'nin rakamı olan 40'ı devralıyor. Kendi rakamı olan 10 buna eklendiğinde, bir anda kutsal 50 rakamının sahibi haline geliyor ve eski panteonda '50'nin efendisi' olarak bilinen Enlil'i bir 'darbe' ile yerinden indirip, hem onun rakamına, hem de göklerde onu temsil eden gezegene, yani Jüpiter'e de sahip oluyor. Rahipler bu durumu, Mezopotamya yaratılış destanı 'Enuma Eliş'in finalinde, 'Marduk'un 50 Adı' başlıklı isim listesinde açıklıyorlar. Bu listede Marduk hem kendine verilen 10 ada, hem de babası Enki'nin 40 adına sahip olarak, 'göksel efendiliği' eline geçiriyor. Meselenin aslı bu.

Değişimin pekişmesi

Babil bilgeleri böyle bir şeye niçin gerek duymuşlar? Hangi radikal değişim ya da yenilik, onları çok titiz oldukları panteonla böyle oynamaya ve değişiklik yapmaya itmiş? Eldeki veriler kısıtlı olduğu için, bunu tam olarak anlayamıyoruz. 'Bilinmeyen Gezegen'le ilgili Sümer rahiplerinin belirlediği isim konusunda da yeterince bilgi yok elimizde. Yalnızca Sümer bilgelerinin ona verdiği adı değil, unvanı, yani Nibiru'yu (Ortayı Ele Geçiren) biliyoruz. Büyük olasılıkla, bölgede iktidar Sümer krallarından, Sami asıllı Akatlara geçtiğinde, buna karşılık gelecek bir değişim 'Tanrılar İktidarı'nda da sanal olarak gerçekleştirilmiş ve Akat kavminin 'Derin Bilgeliğin Tanrısı' Enki'nin oğlu Marduk'u, 'Nibiru' unvanının sahibi yapmasıyla bu değişim pekiştirilmiş. Böylece, Mezopotamya kültürünün 'gizemli gök cismi'ne, tanrılar panteonunda da net ve kesin bir yer açılmış. Ancak burada söz konusu olan gök cismi, her zaman göklerde hazır ve nazır bulunan bir gezegen değil; uzun aralıklarla beliriyor ve binlerce yıl da görünmüyor, uzaklara gidiyor. Bu durumda, görünmediği dönemlerde onun göksel karşılığı nasıl belirlenecek? Babil astronomlarının buna bulduğu teolojik ve simgesel çözüm, işte bu hükümet darbesiyle Enlil'in gezegenini Marduk'a 'tahsis etmek'. Bir başka deyişle, göksel iktidarın sahibi ilan edilen tanrıya, onun gezegeni ortalarda yokken, Jüpiter'i 'vekil' tayin etmek. Bu göklerdeki 'vekalet' sistemiyle ilgili örneklere, diğer antik kültürlerin çoğunda da rastlayacağız.

Şimdi, yeniden şu 'koordinat veren' ifadelere gelelim. Marduk'un kesinlikle Jüpiter olduğuyla ilgili kendilerini rahat hisseden ortodoks tarihçiler, raporda geçen 'Umunpauddu', 'Sagmigar' ve 'Nibiru' sözcüklerinin, Jüpiter gezegeninin diğer adları olduğunu iddia ediyorlar. Acaba gerçekten öyle mi?

Utu'nun kardeşi

Yukarıda tarif etmeye çalıştığımız 'gökyüzü haritası' kavramını, yani yüzü güneye dönük, güney ufkunun üzerindeki gökyüzü parçasını izlemekte olan gözlemci rahibin bakış açısını aklımızda tutarak, ifadeyi yeniden inceleyelim şimdi:

Marduk, ortaya çıktığı anda Umunpauddu'dur: Eski Sümer dilinde 'Umun', hem 'Efendi, Lord' anlamına gelen 'En' sözcüğüyle aynı karşılığa sahiptir, hem de 'Bataklık' anlamına gelir. Sümer'in ilk kenti Eridu'nun, Enki tarafından bataklıklar üzerine kurulduğunu ve buradan gözlem yapan rahiplerin ufkun hemen altında ilk tanık olduğu görüntünün bataklıklar olduğunu dikkate alıp, devam edelim. 'Pa.Uddu', bir ilişki ve yakınlık ifade eder ve 'Utu'nun Kardeşi' anlamına gelir. Yani, güneş tanrısı Utu'yla eşdeğer görülen bir unvandır bu. Dolayısıyla ifade, yani Umunpauddu, 'Utu'nun Kardeşinin Bataklığı' halini alır.

İki saat (?) yükseldiğinde, Sagmigar olur: Çeviriyi yapanlar, burada 'saat' kavramını tahminlere dayanarak öneriyorlar, çünkü sözcüğün orijinali okunamamış. Marduk'un Jüpiter olduğuna kendilerini inandırdıkları için, göklerdeki hareketinin 'saatler' ile ölçülebileceğini düşünmüşler. Oysa burada 'saat' değil, 'göksel dilim' söz konusu. Haritada her çeyrek dairenin üçer eşit dilime ayrıldığını söylemiştik. Bunlar, astrolojide 'ev' olarak adlandırılan 30'ar derecelik gök dilimleri. Yani, ortaya çıkışından sonra iki göksel dilim yukarıya çıktığında, Marduk'un 'Sagmigar' konumuna ulaştığı anlatılıyor. 'Sag' Sümer dilinde 'Tanrısal Lütuf' anlamına geliyor. 'Mi', tanrısal gücün etkili olduğu alan; 'Gar' ise belirmek, ortaya çıkmak. Yani Sagmigar, 'Tanrısal takdir ve lütfun ortaya çıktığı alandaki beliriş' olarak tercüme edilebilir.

'Ortayı ele geçiren'

Meridyen geçişini yaparken de Nibiru'dur: Nibiru'nun 'ortadan geçen' ya da 'ortayı ele geçiren' anlamına geldiğini biliyoruz. Konum olarak da zaten 'meridyen geçişi' olarak adlandırılan nokta, gözlemcinin bulunduğu boylamdaki en yüksek pozisyonu belirtir ki bu da ufku kesen ve 'gökyüzünün orta noktası' olarak adlandırılan çizginin üzerine rastlar.

Toparlayacak olursak, Nineveh gözlemcisinin, binyıllar içinde rahip geleneği aracılığıyla kendisine dek aktarılan bilgilerden yararlanarak, Marduk'un ortaya çıkış anından itibaren çizdiği göksel rotayı koordinatlar halinde verdiğini görürüz bu metinde. İlk beliriş anı, güney göklerinde, Eridu'dan görülen bataklıkların hemen üzerindedir: Yani ufukta, bataklığın hemen üzerinde ortaya çıktığı nokta. Gökyüzünde iki 'evi', yani 30'ar derecelik dilimi geride bıraktıktan sonra, en güçlü ve en etkili konumuna ulaşır: Sagmigar adı verilen konum. Nihayet, göklerin orta çizgisi üzerine ulaşıp meridyen geçişini yaparken, 'Nibiru', yani 'ortayı ele geçiren' unvanına hak kazanır. Gök cisminin bundan sonraki yolculuğu, batı-kuzeybatı yönünde sürecek ve zaman içinde yeniden gözden kaybolacaktır.

Tarif edilen göksel hareket ve ortaya çıkış biçimi, bildiğimiz hiçbir gezegenle bağdaşmaz. Yörünge hareketlerini doğudan batıya doğru, 'Anu Yolu' üzerinde, yani Ekliptik çemberini izleyerek gerçekleştiren bildik gezegenlerin aksine, burada 'Enki Yolu'nda, yani güney göklerinde ufkun hemen üzerinde beliren ve güneydoğudan kuzeybatıya doğru yaptığı yolculuk sırasında 'aniden' ortaya çıkıp zaman içinde 'orta noktayı' aştıktan sonra gözden kaybolan bir gök cisminden söz edilmektedir. Çok basit bir hesapla bu, diğer gezegenlerin izlediği yörüngelerin oluşturduğu düzlemi oldukça 'dik' kabul edilebilecek bir açıyla kesen, farklı bir yörüngeyi anlatmaktadır bize. Tıpkı, bildiğimiz bazı kuyrukluyıldızların, sözgelimi yakın geçmişte göklerimizde izlediğimiz, 3666 yıllık yörünge süresine sahip Bradfield Kuyrukluyıldızı ya da geçen yılın sonunda izlenen Machholz kuyrukluyıldızı gibi.

Panteonlar: Tanrısal hiyerarşi sistemleri

İlk kent devletlerinin ve bilinen ilk büyük uygarlıkların ortaya çıkmasıyla birlikte siyasi iktidarın zirvesine, toplumların 'bilge rahipler'inin yerleştiğini görüyoruz. Gökyüzü, evren ve doğayla ilgili bilgileri inceleme, kaydetme ve arşivlere ulaşma ayrıcalığını elinde bulunduran bu kesim, iktidarın kurumlaştığı merkezi de 'tapınak' adı verilen hiye-raşi düzeni içinde kuruyor. Bilinen ilk krallar, bu bilge rahip ekolünün liderliğini üstlenen kişilerden çıkıyor; yani, Kral aynı zamanda Tapınak sisteminin de Başrahip unvanını taşıyor ve toplumun bilgi ve inanç liderliğini üstleniyor. Bu noktada, bilgiye sahip olma ve bilgiyi koruma ayrıcalığı, yönetici zümrenin merkezleri olan Tapınak'larda toplanırken, yönetilen sınıflara sunulan 'egemen ideoloji'nin merkezine de, göksel bilgilerin 'çoktanrılı' hikayeler halinde yeniden yazılması temeline dayalı mit ve ritüeller yerleşiyor. Bu sistemin çekirdeği (farklı osyopsikolojik simgeleri de zaman zaman içermekle birlikte) göksel varlıkları, yani bilinen gök cisimlerini 'tanrısal güçler' olarak bir 'temel kadro' içine yerleştirmek ve onlar arasındaki düzenin paralelini yeryüzünde yaşatmak üzerine kurulu. 'Panteon' adı verilen bu 'tanrı sistemleri'nde her tanrısal gücün karşılığı, göklerdeki bir gezegen ya da gök cismi. Rahipler, bu tanrısal güçlerin yeryüzündeki temsilcileri kabul ediliyor ve bu paralel bağlantıyla, kendisi de Başrahip olan kralın iktidarı 'göksel düzeyde' onaylanmış oluyor.